Türkiye bir çok açıdan kendine has özellikleri olan bir ülke. Tanzimattan bu yana batılı olmaya çalışıyor ama bir türlü olamıyor. Batının sistemini almak istiyor ama uygulamada bizzat direniyor, geciktiriyor. Daha sonra hayatın şartları gereği acaip şekillerde değişimler gerçekleşiyor.
Özellikle son yıllarda yukarıda yapmaya çalıştığımız tespite daha fazla örnek bulabiliriz, çünkü hayatın değişim hızı çok arttı. Türkiye?nin de önemli bir kısmı dünyadaki değişime ayak uydurdu, ancak bir kesim hâlâ eski günlerde yaşadığını sanıyor ve bu durumu algılayamıyor. O zaman da şartlar o kesimi zorla değiştiriyor.
Yakın geçmişte başarısızlığı kesin olan bir siyasi parti lideri, hiçbir gücün kendisini o makamdan indiremeyeceği düşüncesiyle rahat rahat hareket ederken, bir kasetle kendini kapının önünde buluverdi. Yine bir gazetenin kıdemli başyazarı benzer şekilde bir yazısıyla tepe taklak oldu. Şimdi milletvekili ama bakmayın, eski makamı kesinlikle daha fiyakalıydı. Bulundukları konumun ve o konumun getirdiği itibar ve dokunulmazlığın kıyamete kadar devam edeceğini sanan bazı meslek mensupları, şimdi rüyalarında görseler hayra yormayacakları yerlerdeler. O eski hallerinden eser yok şimdi.
Tüm bunlar olup biterken, sıranın asla kendilerine ve içinde bulundukları camiaya gelmeyeceğini sanan ve canının istediği gibi davranan bir kesim vardı. Türk futbolunda şike ve teşvik eskiden beri yüksek perdeden konuşulur, canı yananlar feryadı bastığı halde resmi makamlar görmezden, duymazdan gelirlerdi ve her sene hiçbir şey olmamış gibi lig tescil edilir, kimi düşer kimi kalırdı. Birkaç takım da şampiyon olur dururdu. Özellikle 1980 sonrası büyük yatırımlar yapılmış ve halen de yapılmakta olmasına rağmen yurt dışında -bazı istisnai başarılar hariç- nal toplamaya devam ediyorduk Türk takımları olarak.
Dünya değişiyordu, Türkiye değişiyor ve gelişiyordu. Ülkede özellikle son 10 yılda bir çok şey iyi kötü rayına girmişti, futbol da bu haliyle kalamazdı. Fakat insanoğlu o kadar zayıf ki, göz göre göre gelen felaketi göremiyor ya da kendisine bir zarar veremeyeceğini sanıyor. Eskiden işler kolaydı. Maçlar televizyondan yayınlanmazdı, gazeteler işlerine geleni yazardı, kapalı kapılar ardında dönen dolapları kimsecikler bilmez, ağalar gemilerini istedikleri denizde yüzdürürlerdi. Teknoloji alabildiğine gelişip, her şey herkesin gözleri önünde cereyan etmeye başladıktan sonra Türk futbolunun hâlâ nasıl olup da bu kadar şaibe altında kalabildiğini aklım almıyordu doğrusu ve birilerinin çıkıp bu gidişe dur demesini beklemekten usanmaya başlamıştım. Meğer biz beklerken o birileri harıl harıl operasyon hazırlığı yapıyormuş da bizim haberimiz yokmuş.
Beklen(mey)en neşter 3 Temmuz sabahı vuruldu Türk futboluna. Müdahalenin şekil ve sistematiğine, takip eden günlerdeki seyrine bakılırsa esaslı bir müdahaleydi ve hastalığın kökünü kazımaya kararlı görünüyordu. Aynı zamanda spor yazarı olduğumuz ve olan biteni yakından gördüğümüz için yazılarımızı pek de afiyetle yazmıyorduk açık konuşmak gerekirse. Operasyonun sonunda gerekli temizlik başarılabilirse biz de hem yazar hem de futbolsever olarak çok ferahlayacak ve çok daha rahat yazıp çizecek, aynı rahatlıkla maçları izleyebileceğiz. Umut ve temenni ederiz ki bu müdahaleyle Türk futbolu boğazına kadar battığı şaibe bataklığından kurtulur, benzer müdahalelerin yapıldığı Avrupa ülkelerinde olduğu gibi hem futbolumuzun kalitesi yükselir hem de yurt dışında istediğimiz ve özlediğimiz başarılara kavuşuruz.
Bülent ŞİRİN
