Bakkalımız bir gün bana oğlumu neden dershaneye gönderdiğimi sorunca, ben de, bunun oğlumun dersleri ve değerler aktarımı açısından yararlı olduğunu söyledim. Benim, eşimle birlikte, oğluma yıllardır aktarmaya çalıştığımız, ama onun biraz kanıksamış olabileceği bazı değerleri, yeni birilerinden duymasının yararlı olduğunu belirttim. Bunun üzerine bizim bakkal, kendisinin çocuklarına yeterince sahip çıktığını ve bu konuda başkalarına ihtiyacı olmadığını söyledi. Bu durumda ben aciz (!) ve sefil (!) bir baba olduğundan, çocuğuna yetemeyen ve başkalarının da ona tavsiyelerde bulunmasına ihtiyaç duyan birisi oluverdim!
Ben de ona gülümseyerek, hiçbir anne ve babanın dışarıdan destek almaksızın çocuklarıyla ''başa çıkamayacaklarını'' söyledim. Çünkü çocuklar, anne ve babalarına karşı ülfet-kanıksama içindedirler; kendi anne-babalarını nasıl manipüle edeceklerini ve onların şefkatlerini nasıl kullanabileceklerini bilirler. Gündüzleri bir yerlerde hoşa gitmeyecek şeyler yapıp-akşam hâl ve tavırlarıyla anne-babalarının onların uslu çocuklar olduklarına inanmalarını sağlayabilirler!
Dolayısıyla çocuklarınızı yalnızca siz dönüştüremezsiniz ve kontrol altında tutamazsınız. Siz ancak, onlar için iyi bir örnek olmaya çalışırsınız, onların daha iyiye doğru dönüşmeye karar vermelerine ve kararlarını uygulamalarına yardımcı olacak kaynaklarla ve örnek kişilerle tanışmalarını teşvik ve organize edersiniz.
Meselâ çocuklarınıza kitap okuma alışkanlığı verirsiniz ve güzel kitaplarla tanıştırırsınız. Kitaplar, onlara iyi bir ailenin ne kadar büyük bir nimet olduğunu anlatırlar. Güzel filmler seyrettirirsiniz veya birlikte seyredersiniz. O film, onlara sözgelimi sevginin ne kadar özel bir şey olduğunu anlatır.
Çocuğunuzu, hâl ve tavırlarıyla örnek olan öğretmenlerin bulunduğu bir okula veya dersaneye gönderirsiniz. Sizin kendinizi övmeniz uygun düşmez, ama okuldaki veya dersanedeki öğretmenleri çocuğunuza annelik ve babalık kavramlarını ve ayrıca sizi de övdükleri zaman, çocuğunuzun size bakışı da farklı olur.
Ayrıca, bu konu bir yazarın kendi yazılarını düzeltmesi, ama yine de bir editöre gerek duymasına benzer. Yazar, kendi yazısına tamamen yabancılaşamaz; dolayısıyla, anlatım bozuklukları, imla hataları v.s gibi şeyleri bütünüyle göremeyebilir. Ama bir başka düzeltmen bu eksiklikleri görür, çünkü yazı kendisinin değildir ve ona yabancı bir gözle bakabilir. Bunun gibi, çocuklarımızın hâl ve hareketlerindeki bazı aksaklıkları, biz göremeyebiliriz veya görebilsek de doğru okuyamayabiliriz. Dolayısıyla onu bizden başka birisinin de değerlendirmesi yerinde olur.
Çocuğunuz bir öğretmen, bir akrabası, tanıdık bir ağabey, bir abla veya bir kitapla daha farklı bir bağ kurabilir. Onlardan aldığı nasihatlerden daha farklı bir şekilde etkilenebilir. Bu durum, çocuğunuzun onları sizden çok sevdiği anlamına gelmez. Aslında sizin onlara yıllardır aktarmakta olduğunuz değerlere ve prensiplere olan inancı ve dolayısıyla, size saygısı artar. Meselâ benim çocuklarımın diş fırçalama alışkanlığı kazanmalarında Adile Naşit'in masal kasetlerindeki tavsiyelerinin de etkisi olmuştur! Şimdi ben bundan rahatsız mı olmalıyım, yoksa sevinmeli miyim? Ne dersiniz?
İngilizce Eğitim Danışmanı & İletişim ve Yazarlık Koçu
