Herkes Aşkı anlatıyor, Hâlbuki Şefkat Daha Zorludur
Bir gün vapurla Eminönü'ne geçerken, karşımda oturmakta olan bir baba-kız dikkatimi çekti. Kız 15-16 yaşlarındaydı ve zihinsel engelli olduğu anlaşılıyordu. Neşeli bir kızcağızdı; gülümsüyor, denize bakıyor ve sıklıkla babacığına sarılıyordu. Bu genç kızın babasını sevdiği ve onun yanında huzur bulduğu her hâlinden belliydi. Derken, bir ara genç kız, başını babasının omzuna koydu ve yüzünde huzur dolu bir tebessümle denizi seyre koyuldu. Baba da başını onun başına yasladı. Böylesi güzel baba-kız manzaralarında neşeli yüzler beklersiniz, fakat babacığın yüzünde derin bir hüzün vardı.
Bu güzel manzarayı gölgeleyen soru şu olabilirdi: ''Bizden (anne ve babasından) sonra ona kim sahip çıkacak; ona kim bakacak?''
Bir insana karşı duyduğumuz şey aşk olsa ve terk edilsek, aşık olduğumuz kişinin sağlığı-durumu iyiyse, biraz zaman da alsa, acımızı unutmak mümkündür. Aşk acısında güzel bir hatıraya dönüşebilme istidadı vardır. Bu acı, sonraki sevgilerimizin kıymetini daha iyi anlamamızı sağlayan bir deneyim ve belki de saçımızda olgunluğumuza işaret edeni birkaç ak tel olur. Ama birisine şefkatin hâkim olduğu bir sevgiyle bağlanmış olmak, daha çok karşınızdaki kişiyi ve onun ihtiyaçlarını merkeze alma durumunu doğurur. Dolayısıyla, aşıklar, terk edilmekten, müşfikler ise terk etmekten korkarlar.
Bir büyüğümüzü dinlerken onun, öğrencileriyle ilgili olarak: ''Bazen sizlere bakıyorum ve vefatım aklıma geliyor. Ölümden çekindiğim için değil, sizler için ''Benden sonra ne yapacaklar?'' şeklinde düşünüyorum'' mealindeki satırlarını okumuştum. Şefkat, insanı hüzünlü terk edişlere de mecbur bırakabilir. Bir tarihçimize göre, Sultan Vahideddin, kendisine bir suikast olur veya zarar gelirse, bunun memleket adına olası kötü sonuçlarını düşündüğü için memleketini terk edip-İngilizlere sığınmıştır. Bunlar hep şefkatin eserleridirler. Şefkat, ucunda ölüm olmasa da, varlığınızın başkalarına zarar vermesi endişesiyle, sizin kendinizi anayurttan uzaklara ''sürgün etmenize'' ve oralarda hasretler içinde yaşamanıza sebep olabilir. Müşfikler, varlıklarının veya yokluklarının, daha çok, başkaları için doğurabileceği sonuçların endişelerini taşırlar.
Vapurdaki babaya gelince, onun için de durum farklı değildir. O da, her müşfik baba gibi yavrusunu, onu seven ve hayat boyu yanında yürüyebilecek bir eşe emanet etmek ister. Fakat kızı, zihinsel engellidir ve sağlıklı genç kızlar gibi evlenmesi mümkün görünmemektedir. İnsan, kendi evladının kendisinden daha uzun ömürlü olmasını da ister. Bu baba, kızını, onu seven ve ona saygı gösteren bir eşle yaşaması olmak şartıyla, dünyanın öbür ucuna da gelin verebilirdi, fakat şu hâlde bu baba kızını hangi ademoğluna emanet edecektir? İşte kapanmayan bir dosya, zihinde dolaşan acı bir soru ve o temiz erkek yüzündeki derin hüznün sebebi...
''Şefkat, aşk ve muhabbetten çok daha keskin, parlak, ulvî ve nezihtir'' sözü boşa söylenmemiştir.
Aşk meşrebinden olmanın hoş bir tadı, şefkat meşrebinden olmanın da büyük bir ağırlığı vardır.
Ne diyelim, Allah müşfiklere deva olsun. Her şey ve herkes Allah'ın değil mi?
İngilizce Öğretmeni-Eğitim Danışmanı
İletişim ve Yazarlık Koçu
Bu yazıma eşlik eden melodi: ''Ave Maria'' Schubert
Bu yazıyla ilgili kitap önerim: ''Şeker Portakalı'' Jose Mauro De Vasconcelos
Bu yazıyla ilgili film önerim: ''Sefiller'' (Les Misérables (1998))
